Aurreko astebukaeran hondartzako giroa egiten zuen eta
aprobetxatu genuen, baino atzokoan, berriz ere neguko kazadora jantzi eta igande
goizerako bestelako plan bat egitea tokatzen zen. Horrelakoetan, oso aukera ona
izan daiteke Garoa liburudendara hurbiltzea Paperezko Kontzertuetaz gozatzera. Eta atzo hori egin genuen.
Etxeko talde bat zen atzoko gonbidatua: Lou Topet, bertsio
diska bat prestatzen ari den taldea, eta aurkezlea beraiei abestien hitzak
itzultzen laguntzen dien Harkaitz Cano idazlea.
Kontzertua hasteko ordua iritxi zen, 11.30ak, eta taldea oraindik
soinua frogatzen, eta Debolex-ekoekin
kamarak eta mikrofonoak kolokatzen, gero Debolex-ekoek prestatzen duten bideoko
kalitatea bermatzearren, eta aurkezlearen arrastorik ez. Garoa liburudendak ere
baditu denda originala (Zarauzko Trinitate kalekoa) eta beste bertsio
bat (Donostiko Zabaleta kalean), eta Harkaitz Donostiko Garoara joan zen. Ikusi
zuenean itxita zegoela, Zarautzera deitu eta pixkat atzeratuko zela abisatu
zuen.
Hasi aurretik Oierrekin
izan ginen, eta galdetu genion ea urduritasunak etxean utzi zituen, eta
baiezkoa eman zigun, ez zegoela batere urduri. Hala ere, gero saioan zehar
urduritasun pixkat nabaritzen zitzaion, eta Anderrek ere komentatu zuen
entzuleak hain gertu izateak errespetu haundia sortzen duela.
Esan bezala, bertsioz osatutako saioa izan zen atzokoa, eta bertan
entzun genituen sei bat abesti, eta horien artean Peter Seegerren Where have
all the flowers gone-ren bertsioa, Jeff Tweedy-ren Nobody dies anymore (Inor ez
da hiltzen), Ingrid Bergman eta Zu eta ni (You and I). Kontzertu amaieran,
jendeak horrela eskatuta, lehenengo diskoko abesti bat jo zuten, Hautsiak.
Benetan musika goxoa eta atsegina Lou Topet taldearena. Oso egokia igande goiz batean entzuteko. Eta
musikariak, betiko mailan. Oihan baxuarekin oso seguru, erritmoa ondo markatuz. Ander
perkusioan maisu, toki gutxian instrumentu asko sartuz: kaja, xilofonoa, shakerrak,
eta bi oinetan pandereta eta karakolak. Unai kitarra elektrikoarekin suabe baino goxo.
Eta Oier kitarra eta ahoko soinuarekin, eta ahotsarekin trasmitituz abestien
sortzaileen mezua.
Harkaitz Cano bertan
izatea oso aberasgarria izan zen, zeren abestien hitzak ingelesetik euskarara
itzultzerakoan topatzen dituen zailtasunak azaldu zituen, ingeleseko esaldi
motzak nola bihurtzen diren euskarazko esaldi luzeak, eta horiek musikaren
neurrira egokitzerakoan izaten den informazio galera, nola konpensatu daiteken
galera hori erripaketzen den estrofetan aldaketa batzuk eginez, etabar.
Harkaitz Canoren hitz batzuekin gu ez gaude oso ados. Berak esan zuen talde batek abesti ezagun
baten bertsio bat egiterakoan, abesti orginala BETI hobetu egin behar
zuela. Kontuan izanda, berak esan zuen bezala, hitzak itzultzerakoan informazio
galera bat dagoela, ura esku artean eramaterakoan bezala, Harkaitzek ez dio lan
xamurra husten musikariari bertsioak abesti orginala baino hobeagoa izan behar
badu. Gure ustez, bertsio bat egiterakoan lortu behar dena da abestiak
taldearen nortasunarekin bat egitea, hau da, bertsioa entzuterakoan entzuleak
identifikatu behar du zein den bertsioa egiten ari den taldea, eta hitzekin
lortu beharko da egile originalak transmititu nahi zuenaren antzeko zerbait
transmititzea.
Detalle hauek albo batera utziz, esan beharra dago Euskalduna
tabernan eman zuten kontzertutik antzematen dala zerbait gehiago entsaiatu
dutela. Eta atzokoa gainera ondo etorriko
zaie Lou Topet taldekoei aste honetan duten beste konpromesurako, Elkar
Estudioetako saioetan parte hartuko bait dute. Zorte on.
Atzokoan, gainera, lehenengo aldiz entzuleen artean,
mikrofono atzean ibiltzen diren aurpegi ezagun batzuk: Giorgio Bassmatti eta
Ines Osinaga(Gose).
