Petti Tabakaleran, 2015eko abenduak 26 - Paperezko kontzertua

Oraindik Tabakalera ezagutzen ez genuenentzako aukera polita izan zen larunbatekoa, alde batetik Garoak bere liburutegietatik kanpo antolatutako Paperezko kontzertu bat entzuteko, kasu hontan Petti bakarlari beratarrarekin, eta bestetik duela gutxi ateak zabaldu zituen Tabakalera eraikina ezagutzeko. Esan beharra dago, nahiz eta eraikina oso haundia izan eta oraindik nahiko hutsa dagoen, bibrazio positiboak helarazi zizkigula. Goxoa eta beroa iruditu zitzaigun, eta denon artean lortzen badugu bizitza artistikoa duen espazio bat izatea, eta eduki interesgarriak izatea, benetako erreferente bat izan daiteke Donostiako arte eta kultur ekimenentzat. Ea horrela gertatzen den, eta ea ez den bihurtzen inbertsioak gutxitu diren aitzakiarekin edukirik eta bizitzarik ez duen eraikin huts polit bat.

Juan G. Andres kazetari eta argazkilariak egin zituen aurkezle lanak, eta argazkirik atera gabe ezin gelditu, eta Pettik propinako abestia kantatzen zuen bitartean aprobetxatu zuen argazki batzuk ateratzeko. Pettik baditu disko batzuk rockeroagoak eta beste batzuk lasaiagoak, eta kasu hontan bakarka aurkeztu behar zituenez abesti lasaiagoak aukeratu zituen. Hasteko "Hauskorrak" eta "Txomin Iantziren kantua" abestu zituen.

Antolaketa aldetik arazo txiki bat izan zen. Kutxa Kultur plazan nahiko entzule elkartu ginen, eta mikrofono bat bakarrik zegoenez, elkarrizketa garaian mikrofonoa batetik bestera ibili zuten Petti eta Juanek. Juanek galdetu zion Pettiri ea nola sentitzen zen gustorago, bakarka edo talde formatuan, eta Pettik erantzun zuen bietan gustora sentitzen zela, baina bakarka aritzen zenean lehenengo 10-15 minutuetan oso urduri egoten zela. Abestien hitzei buruz esan zuen lehen berak sortzen zituela hitzak, baino zortez, orain lagun asko dituela hitzak egiten dituztenak, eta beraien lanak aprobetxatzen dituela, tartean Harkaitz Kano, oraingoan ere entzuleen artean zegoena. Gainera Pettik komentatu zuen nahiz eta berari letrak euskara batuan bidaltzen dizkioten, abesteko garaian errazago izateko beratarrera egokitzen dituela. 

Ondoren 2001ean argitaratutako Arrazoiak diskako "Bihotzeko harriak" eta "Ez pentsatzea" abestu zituen, eta ondoren Bruce Springsteenen "The river"-en bertsio bat euskaraz. Juanek galdetu zion zein izan daiteken arrazoia Beran hainbeste arrakastako musikari izateko, eta Pettik erantzun zuen Udalak lokalak muxutruk uzteak eta argi indarra ere Udalak ordaintzeak(batez ere neguan hots asko egiten duelako eta berogailuak asko gastatzen duelako) asko errazten zituela gauzak hasten ari diren taldeentzat. Adin tartean izan daiteke salto bat Joseba Irazoki, Petti, Joseba B. Lenoirretik, baino gaur egun ere badaude nahiko talde eta musikari Beran.

Ondoren, "Argia heldu da" eta "Erramurik gabeko gaua" abestu zituen, eta amaitzeko, entzuleek horrela eskatuta, Xabier Leteren "Adiskide bat"-en bertsio intimista bat egin zuen, oso unkigarria.

Oso arratsalde atsegina pasa genuen, Petti, Garoa, Kutxa Kultur eta Tabakaleraren eskutik. Mila esker!

Rafael Berrio en Garoa (20/12/2015)

En vísperas de Santo Tomás, y coincidiendo con día de elecciones, se presentó Rafael Berrio en la librería Garoa de Donosti acompañado de Joseba B. Lenoir a la guitarra y Fernando Lutxo Neira al bajo. Lo primero que nos llamó la atención fueron dos cosas: una, que para lo que iba a ser un concierto acústico  había mucho amplificador y mucho cable, y lo segundo es que el público asistente era muy distinto del público que asistió al último Paperezko kontzertuak que dio Gorka Urbizu. 

Rafael Berrio tiene fama de buen letrista, y ayer entre los asistentes había otros letristas y cantantes como Harkaitz Cano y Jabier Muguruza, el cual además dio mucho juego al rebatir algunas de las afirmaciones que realizó Rafael sobre el éxito o sobre la diferencia entre poetas y letristas.

Ejerció como presentador o entrevistador Ricardo Aldarondo, que escribe habitualmente en el Diario Vasco, y  comentó algo sobre los inicios de Rafael a principios de los ochenta, años en los que coincidían los dos  en los locales de ensayo, pero Ricardo cambió rápidamente de tema, para que no salieran a relucir sus historias de aquellos años.

Yo sí tengo una anécdota para contar de principios de los ochenta. El primer concierto de rock al que asistí, siendo todavía un chaval, fue hacia el año 80 o 81, en el frontón Cinema de Zarautz, y los grupos que actuaron fueron UHF, Mogollón y Puskerra, y uno de los integrantes del grupo UHF era Rafael Berrio. Por lo que después de unos cuantos años, volvimos a coincidir en un concierto, Rafael con su guitarra, y yo como oyente.

En el concierto de ayer Rafael interpretó sobre todo temas de su último disco “Paradoja(2015)”. Para comenzar tocó “El mundo pende de un hilo” y “Niente mi piace”.

Ricardo le preguntó sobre los temas que elige para escribir las letras, y Rafael contestó que sólo hay tres temas: la muerte, el amor y el vino. Y comentó que él siempre escribe primero las letras y después busca una música que se ajuste a esas letras. No como en las canciones pop, que primero se escribe la música y luego se le pone una letra que muchas veces no dice nada.

A continuación tocó una canción del disco “Diarios”, “Santos mártires yonquis” , y otra del último disco, “Inanimados”. Siguió con “Simulacro” del disco 1971, “Mis ayeres muertos”, y como propina interpretó el tema “Mis amigos”.

Comentó que sus influencias habían sido Velvet Underground y luego Lou Reed, y sobre todo su hermano mayor Iñaki, y dijo que había mucho humor en sus letras.

A la hora de recomendar un libro mencionó “Desde la última vuelta del camino”, que es un libro de memorias de Pio Baroja.

Y gracias a nuestros amigos de Garoa ayer volvimos a disfrutar de una mañana muy especial  en compañía de Rafael Berrio, que aunque él dice que no es un artista de éxito, si que podemos decir que es un artista reconocido y que tiene su público.

Donostin Garoako paperezko kontzertuak: GORKA URBIZU 2015-11-29

Goiz ederra atera zen atzo Donostian, eta maratoia egiten ari ziren hainbat ezagun animatu ondoren, Zabaleta kaleko Garoa liburudendara gerturatu ginen eguerdi partean, hitzordu interesgarri bat genuen eta Gorka Urbizu eta bere kitarrarekin. Jendaurrean bakarrik ez agertzeko, atzokoan Gorkak bere arreba Nerearen laguntza izan zuen teklatuetan. Entzuleen artean gazte asko bildu ziren, Berri Txarrak taldeko jarraitzaileak gehienak. Gu, aldiz,  ez gara Berri Txarraken oso jarraitzaileak izan, baino Gorkak beti demostratu duenez gaitasun haundia gauza oso ezberdinak egiteko, Peiremans edo Katamalo bezalakoak, beti egin diogu jarraipen bat bere lan eta proiektu berriei, ea noiz ustekabean harrapatuko.

Aurkezle bezala Ainhoa Urretabizkaia, Gazteako esatariak jardun zuen, baino galderekin hasi aurretik, Gorkak “Zerbait asmatuko dugu” abestu zuen, “Denbora da poligrafo bakarra” bere azken diskokoa.

Paperezko kontzertuetan ohitura da eskatzea abeslariari liburu bat gomendatzeko, eta kasu hontan Juan Rulforen “El llano en llamas” liburua  aukeratu zuen Gorkak.  Ondoren abestu zituen 2001 urteko “Eskuak” minikanta, bere azken diskoko “Hitzen oinarri ahula”, eta Katamaloren garaira salto egin zuen, 2008ra, Nereakin “Gurarika” eta “Betazalak eranztean” abestuz.

Gorkak adierazi zuen faltan botatzen duela Euskal Herrian musika kritikaririk ez izatea, eta komentatu zuen musikari asko ez dituela ikusten beste abeslari edo taldeen kontzertuetan entzule bezala, eta hori beharrezkoa eta aberasgarria dela musikari guztientzat.   

Abeslari bezala izan dituen erreferentziei  buruz galdetu zion Ainhoak, eta hiru kanta abestu zituen bere erreferentzi izandako talde batzuenak:  El Pasoko The Mars Volta taldearen erderazko abesti bat, The Weakerthans talde kanadiarraren  “Everything must go” eta Anariren 2000 urteko  “Bihotza galdu dut”.

2005 urtean Jaio.Musika.Hil diska argitaratu Berri Txarrak taldeak, musikara profesionalki dedikatuko zirela erabaki, eta egin zuten bira gogoratu zuen, gelditu gabe batetik bestera ibili zirenekoa, eta munduan bueltaka ibili ondoren etxean edo Lekunberrin zein ondo egoten den gogorarazteko, Peiremans taldearen “Send Flowers” abestu zuen.

Azken diska hirukoitza izanik eta hiru produktore ezberdinekin landuak, galdetu zitzaion Gorkari ea zenbateko pisua duen produktoreak  azken emaitzan, eta esan zuen Bill Stevensonek  ez zuela apenas aldaketarik egin taldeak zeraman materialean,  Ross Robinsonek aldiz, burua irekia eramateko  eta pedalekin eta jolasteko eskatu zien, eta Ricky Falknerek, berriz, oso eragin haundia izan du  bere diskan,  eta hau nabarmena da, zeren hau da nolabait esateko Berri Txarraken disko ezberdinena.

Eta amaitzeko, 2011ko Haria diskoko “Iraila” kanta abestu zuen. 

Gorkaren agenda nahiko beteta egoten da eta  ez dira aukera asko izaten atzokoak bezalakoak, Gorka bakarkoan ikusi, entzun eta disfrutatzeko, eta nahiz eta jakin jende asko sarrerarik gabe gelditu zela, atzo Garoan bildu ginen zortedunak  aparteko goiza pasa genuen.

Paperezko kontzertuak: Joseba Lenoir 2015-11-08

Atzokoan Garoa liburudendak antolatuta Paperezko Kontzertuen beste ekitaldi bat ospatu zen Zarautzen, Joseba Lenoir kitarra jolearekin.

Saioaren aurkezle bezala Leire Palacios ibili zen, Berrian idazten duen kazetaria. Josebak aipatutako liburua, Jack Kerouac-en "On the road" izan zen.

Egindako galderei erantzunez, Josebak komentatu zuen musikaz bizitzea posible dela, baino oso gogorra dela, bai fisikoki, baino batez ere psikologikoki, eta musika ezin dela 8 orduko lanbide bat bezala hartu, musikak korapilatzen zaituelako eta 24 orduko lan bat dela, eta horrek suposatzen duela beste gauza asko albo batean utzi beharra. Bestetik, komentatu zuen bizirik sentitzeko beti aldatzeko eta gauza berriak egiteko beharra daukala, eta bestela aspertu edo agobiatzen hasten dela. Horrek eramaten du musika formatu ezberdinetan praktikatzera, bakarkakotik taldeko lanera pasatzea, eta berak zioen bezala, Garoatik jasotako gonbidapenak asko poztu zuen, zerbait berria prestatzera behartzen zuelako. Eta une oro oso prestu eta gertuko agertu zen.

Josebak bi kitarra akustiko erabili zituen, eta txorkatilean karakola edo haziekin egindako tira bat perkusioko instrumentu bezala. Eta bere laguntzaile izan zen Lutxo Neirak, aldiz, kontrabaxua, baxu akustikoa, Elka X-50 organu bat, eta xilofono bikoitz bat erabili zituen. Beraz, instrumentu elektriko bakarra, organoa, eta ez zen egon ez kitarra elektrikorik ezta ere efekturik edo pedalik. Play-lista osatzeko batetik Tenpesta diskoko abesti batzuk abestu zituen, esaterako Erraietatik Erran eta Itsu eta Biluzi, eta bestetik, proiektuan duen disko berrian grabatuko dituen beste batzuk, Friscora bidean eta Ezekiel adibidez. Eta amaitzeko, propina bezala, azkenengo paperezko kontzertuan Garoan izan zen Xabier Montoiaren Izorra Hadi abestia. Ez da erraza rockero bat liburutegi bateko eremura egokitzea, baino Joseba oso ondo moldatu zen, eta prestatutako moldaketak ere oso egokiak izan ziren.

Beste behin ere, goiz atsegina pasa genuen Garoara hurbildu ginenok.

Lou Topet Modelo aretoan 2015-11-06

Ostiralean Lou Topet taldeak bere bigarren diska, Abesti bat gutxiago diska-liburua, aurkeztu zuen Zarauzko Modelo Aretoan. Lehenengo diskarekin arrakasta haundia lortu ondoren, eta bertigo pixkat ere bai, hain denbora gutxian hainbesteko kritika onak jaso izanagatik, tartetxo bat hartu dute bigarrengo disko hau prestatzeko. Oier Aranzabal eta Harkaitz Cano-ren arteko joku bat izan da abesti hauen hitzen itzulpena, eta honen ondorioz disko bat argitaratu beharrean disko-liburu bat izan da emaitza, Harkaitzen testu labur batzurekin hizkuntzak eta itzulpena gaitzat harturik.

Hasteko disko-liburuaren aurkezpen bat egin zuten Oier, Harkaitz eta Gari Berasaluzek. Eta ondoren, motorrak berotzeko, diskoan parte hartu duen Giorgio Basmattik bere OSO FAN proiektuakin abesti batzuk abestu zituen, Oriol Flores bateri jotzailearekin. Entretenigarria izan zen, baino batzuetan bazirudien Oriolen erritmoa ez zela Giorgioren ahotsaren beharretara egokitzen. Giorgio saiatu zen entzuleak animatzen, tartean txiste batzuk ere eginez tren txu-txuari buruz adibidez, baino jendea Lou Topet entzuteko desiatzen zegoen.

Iritxi zen Lou Topet-en txanda, eta demostratu zuten taldearen eboluzioan beste pausu haundi bat eman dutela aurrerantz. Alde batetik kitarrajolea aldatu dute, Unairen tokia orain Rafa Ruedak betetzen duelarik, eta soinuen aukerak asko zabaltzen dira Rafakin distortzioak eta saturazioak erabiliz. Eta bestetik, aparteko gonbidatu bat izan zen taula gainean, Joserra Senperena teklatuak eta Hammond organoa jotzen. osagai hauekin, eta hasieratik datozen partaideek irabazi duten esperientziarekin,  lortu duten emaitza oso maila altukoa da.

Modelo Aretoa ez da askotan betetzen, baina ostirala egun horietako bat izan zen. Eta entzuleen artean, kontzertuetan ikusten ez diren aurpegi asko, batzuk Garoa liburudenda eta literaturan ingurukoak. Hori ere lortzen du Lou Topet taldeak, eta eskertzekoa da.

Kontzertuan diska berriko abesti guztiak abestu zituzten, eta lehenengo diskoko hiru abesti ere bai. Eta oholtzan gainean ere izan ziren Unai Martinez orain arteko kitarrajolea, eta Ainara Lozano eta Giorgio Basmatti ahotsetan. Soinu aldetik oso ondo entzuten zen, naiz eta une batzuetan abestien letrak ulertzea zail samarra egiten zen.

Giro bikaina egon zen, eta entzuleak oso gustora irten ginen, eta taldekoak ere kontentu ziren amaieran.

Nahiko argazki eta bideo kamara egon ziren, eta suposatzen dut aprobtxatuko dutela ekitaldiaren bideo txukun bat egiteko.

Esan bezala, beste pausu haundi bat eman du Lou Topetek lan honekin, eta ematen dituzten hurrengo pausoak ere horrelako haundiak badira, aukera asko dituzte urrutira irixteko.

Ezra Furman (31-10-2015)

Interesante propuesta la que presentaba Gaztemaniak el viernes en el Modelo de Zarautz: los donostiarras Albert Cavalier como teloneros, y Ezra Furman como cabeza de cartel, haciendo una parada entre nosotros en su ocupadísima gira, en la que solo en el mes de octubre ha tenido 18 bolos y que le han hecho recorrer  Montreal, Quebec, New York, Dublin, Londres, Berlin, Paris, … Y Zarautz.

Para comenzar la noche, Albert Cavalier intentaron que la gente se pusiera de pie para bailar con su música, pero sólo lo consiguieron en parte. Estaba claro que la mayoría de los asistentes se estaban reservando para bailar con Ezra. A pesar de todo, Albert Cavalier se mostraron descarados y disfrutaron de su oportunidad para interpretar unas canciones en inglés, con aire fresco, intercambiandose el bajo entre ellos ya que a todos les gusta más tocar la guitarra.  

Y por fin llegó el momento de Ezra Furman, y se notó, porque enseguida la gente se puso de pie y se acercó a las primeras filas. Ezra Furman and The Boyfriends tienen un directo muy bien trabajado en el que se nota la acumulación de bolos.  Y Ezra, ejerce de buen frontman, y tiene la capacidad de atraer todas las miradas del público. The Boyfriens forman una muy buena banda, con Jorgen Jorgensen al bajo, Sam Durkes a la bateria, Ben Joseph a la guitarra y teclado, y sobre todo Tim Sandusky,  que ha sido el productor del último disco Perpetual Motion People, y que con su saxo tenor le da un toque muy especial a las canciones. 

A lo largo del concierto fueron interpretando canciones sobre todo de sus dos últimos ábumes, Days of the dog de 2013 (My Zero, I Wanna destroy myself, And maybe God is a train, At the bottom of the ocean, Cherry Laud, Tell them all to go to hell) y Perpetual Motion People de 2015(Body was made?, Ordinary life, Restless year, …). En mitad del concierto Ezra dio descanso a parte del grupo, e interpretó a duo con el teclado la canción DOWN, del album Year of no returning, una canción muy intimista que habla sobre la depresión y la desesperanza.

Y para terminar, como propina, volvió a interpretar dos canciones en solitario, solo con su voz y su guitarra, muy emotivas,  Lives to fly y Wild feeling (esta es del año 2008), e invitó a todos los asistentes a acompañarle a la playa, dondo prometió que interpretaría más canciones.

Xabier Montoia: paperezko kontzertuak

Denboraldi berri bat hasi dute Garoako lagunek paperezko kontzertuekin, eta 2015 urtea amaitzeko, 4 kontzertu antolatu dituzte, laurak izen haundiko musikariekin, bi belaunaldi ezberdinetakoak: batetik Xabier Montoia eta Rafael Berrio 80. Hamarkadako rockeroak, eta bestetik gaur egun topera dabiltzan Joseba Lenoir eta Gorka Urbizu.

Hilabete batzuk pasa dira azkenengo paperezko kontzertutik, eta atzo gogotsu urbildu ginen zarauzko Trinitate kaleko Garoa liburudendara, Xabier Montoia entzutera. Atzoko ekitaldia aurkezten Berrian idazten duen Antton Iturbe izan zen, Xabier Montoiaren jarraitzaile eta fan haundia, ekitaldi guztian zehar argi gelditu zen bezala.

Ibilbide luzea du Xabierrek, eta aldaketak ere ugariak izan dira bere musikan (Hertzainak, M-ak, rock, pop, elektronika, …), baino momentu hontan duen proiektua eta formatuak oso ondo enkajatzen du paperezko kontzertuen barruan, kitarra-bajo-bateria alde batera utzi, eta ahotsa-teklatua-biolontxeloarekin. Eta noski, hortarako guztiz beharrezkoa da musikari onak izatea ondoan, atzo gertatu zen bezala. Alde batetik Ibon Rodriguez izan zen teklatuekin eta kitarrakin, oso musikari fina, gauzak sinple baino oso gustu onakin egiten dituena, eta Xabierrei laguntzen diona abestien moldaketekin. Eta bestetik, Yurena Nuño biolontxeloarekin. Atzo gainera lehenengo aldia zen Xabier Montoiarekin jo zuena, eta ez zen bat ere nabaritu. Segurtasun haundiarekin jo zuen eta lan bikaina egin zuen. Hasieratik atentzioa deitu zidan bere biolontxeloak, nahiko zahar itxura zuelako, eta kontzertu amaieran Yurenak komentatu zidan instrumentua XIX. mende amaierakoa dela. 

Abestien aldetik, aukeraketa egokia egin zuen Xabierrek, bere disko guztietatik aukeratuz abestiren bat, eta noski, formatu berri hontara modatuz. Aukera izan genuen Kitto, Ipurzuri, Edengo baratza, Galderak, Botilarena eta beste batzuk entzuteko. Eta amaitzeko, eta Xabierrei dantzatzea gustatzen zaiola demostratzeko, Zugan Gogoa abestu eta dantzatu zuen(abesti hontan faltan bota nuen Ibon tronpetarekin, baino tronpetaren ordezkoak Xabierrek egin zituen ahotsarekin).

Eta gogoratzeko paperezko kontzertuak direla, eta liburu baten gomendio egin behar zuenez, Xabierrek Harry Crews-en “Autoa” liburua gomendatu zuen, oso umore beltza erabiltzen duen egilearen liburua.

Eta honekin amaitu zen atzokoa, eta zortea dugu, zeren hurrengo paperezko  kontzerturako ez dugu asko itxaron beharko. Bi aste barru izango da hurrengoa: Joseba Lenoir beratarra.

Juan Perro en Bataplán

A pesar de que el concierto estaba previsto que se celebrase en la terraza del Bataplán, los nubarrones que amenazaban lluvia durante toda la tarde hicieron que el concierto finalmente tuviera lugar en el interior de la discoteca Bataplán, y es que justo a la hora del concierto, las 20.00 horas, empezaron a caer las primeras gotas, que luego se multiplicaron, acompañadas de una fuerte tormenta de rayos y truenos.

Al ser las plazas limitadas, parecía que en vez de haber acudido nosotros a un concierto, el artista se había desplazado hasta el salón de nuestra casa para participar en una fiesta privada, lo que le dio a la velada un toque especial.

Para los que fuimos seguidores de Radio Futura en los años 80 y hemos tenido la suerte de asistir a varios conciertos de Santiago Auserón, bien con Radio Futura, bien con La Zarabanda o como Juan Perro, nunca nos ha defraudado con sus directos, por lo que ayer también esperábamos una buena actuación, pero la verdad es que el concierto de ayer superó nuestras expectativas. Santiago Auserón es un artista que evoluciona constantemente, alimentándose de distintos tipos de música, sobre todo cubana, y que en vez de quedarse estancado y vivir de repetir sus viejos éxitos, va recorriendo nuevos caminos. 

Al ser el concierto de ayer en solitario, Juan Perro echó de menos y mencionó varias veces a su guitarrista habitual Joan Vinyals, pero se las arregló para simular los solos de guitarra con su voz.

Antes de cada “coplilla”, que es como Santiago llama a sus canciones, daba unas largas y muy interesantes explicaciones sobre el origen de cada canción, haciendo referencia a grandes músicos que han influido en su trayectoria, como Joe Strummer al que dedicó la canción Rascador, Louis Armstrong sobre el que contó una bonita historia de New Orleans cruzando el Missisipi, Compay Segundo y su influencia con los ritmos cubanos, Caetano Veloso al que ha dedicado una canción, Raimundo Amador del que dice que bebía Agua de Limón, … 

Entre trago y trago de jarabe para la tos, y entre canciones y explicaciones, Juan Perro nos deleitó con casi dos horas de concierto ante un público entregado. Antes de finalizar el concierto Santiago se acercó a los asistentes de la primera fila y se dedicó a estrechar la mano y repartir besos  a los asistentes, para acabar con “Un perro flaco” y “Semilla negra”.

Resumiendo, el de ayer fue un concierto inolvidable. Muchas gracias por todo, Juan Perro.